Tren İnsanları Şiiri - Hulki Can

Bostancı’ dan sonra
“Denizi göreceksin
Sakın şaşırma”
Ama ben şaşırdım
Görünce denizi
Öylesine rahat
Öylesine durgun
Öylesine dingin...

Bir trene binip gitmişim
Sanki beraberce
Sallana sallana
Öylesine dalgın
Öylesine bir kemancı
Çingene bir çocuk
Bir klarnetçi
Bir de darbukacı
Sonra satıcılar
Düdük sesleri..

İşte burası benim evim
Yakamoz apartmanı
Karşımda adalar
Saat altı kırk beş
Hava soğuk
Çay pişiyor cezvede
Camlar buğulu
Üşüyorum
Evde yalnızım
Hiç ses yok
Gaz bitene kadar yansın soba
Sonrası mes couilles...

Bugün onun doğum günü
Ona çiçek gönderecekti
Gönderemedi
Telgraf çekecekti
Çekemedi
Telefon edecekti
Edemedi
Kaçtı.

Ansızın evine gelip
Kapıda elini tutup
Seni seviyorum deyip
Gidecekti hemen
Gidemedi
Kaçtı.
Yalnızken
Zaman ne kadar uzun diye düşünüp durdu.
Acaba ölsem mi dedi
Yok yok daha ölmeyelim
Sigara içsem mi dedi
Evet evet bir sigara içelim...
Bu akşam kaç kişiyiz biz böyle?
Hep gölgeler
Yaşlı gövdeler...

Çay verelim mi bey abi
Evet aslanım çay da alalım
Şimdi bir de pipo yakalım...

İşte bu kadar olur
Yazılan şiir
Bir sürelge yaprağına
Giderken trende
Öylesine rahat
Öylesine büyük
Öylesine dingin...