Tren gürültüsü yeryüzü Şiiri - Orhan Hatıl

sisli birtepenin üzerinde tren gürültüsü yeryüzü
buğlanmış yamurlar bile
göz yaşı unutulmuşluğunda sisler
raylar uzar
tren nereye götürsede
aynı yerdeyim
hiç kaçamadığım ömürlerde
orman yalnız
dağ yalnız
terk edilmişlik diz boyu
lrmak yalnız,yamur yalnız
evler görüldü bensiz
uzanırda ulaşamaz kimse ellerime
patikalarca yol aldık
düz ovalar geçtik
toprak kahverengiye çalmış
rüzgar eğik, yamur eğik
ayna görüntüsü hüzünlü yüzüm
herkes yamurda kaçmış
ben gözlüyorum sadece maddenin hüznünü
nehir yamur kabarcıklarında
tren gürültüsü yeryüzü
biliyorum yine beni çağıracaksın
ani olacak
nefret duyacam
kimse bana güvenmiyecek
ben yol alıyorum
tren gürültüsü yeryüzü
kavgayı dert edindimiz yerlere geldik
mezarlar yalnız
gözlerim yalnız
dağlardan geçen telli direkler yalnız
nehir akar boylu boyuna
tüneller gecemiz
sımsıkı oturmuşum koltuğa
tehna otabanın gözlerinde
tren gürültüsü yeryüzü
kamyonlar yalnız
kamyoncular yalnız
yeşil ormanlar beni çekmekte