Tren Gider Uzaklara Şiiri - Kemter Abdal

Bir duman tüter önce, tren yola düzülür
Gurbete giden yolcu, gözü yaşlı süzülür
Her istasyon bir hatıra, bir ayrılık türküsü
Bu uzun yolculuk canım, kısa ömrün öyküsü

Çocukluk geçti gitti, yeşil tarlalar gibi
Gençlik bir deli rüzgar, esti geçti yel gibi
Aşkın ilk durağı , yandı bir kor misali
Zaman bu akar, tıpkı nehirler gibi

Kimi iner kimi biner, yolcular hep değişir
Kimi güler kimi ağlar, kader böyle buyurur
Orta yaş bir durak oldu, yorgunluk çöktü bele
Geçmişe bir nazar ettim, neler geldi bu ele

Saçlara düşen aklar, bir ömrün nişanesi
Yavaş yavaş yaklaşılır, son durağın ötesi
Anılar birer birer gelir, gözüm önüne
Bu dünya bir handır işte, gelen gider ne çare

Son istasyon belirdi, tünelin ağzı kara
Belki bir parça huzur, bu uzun yoldan sonra
Tren durur, ses kesilir, bir sessizlik orada
Bir yenisi başlar elbet, Yolculuk bitti sanma.