Tren garı Şiiri - Dağlar Özügüç

Şu karla kaplı muhteşem manzara
Senini anıları içine gömdüğün hüzün treninin
Kompartıman penceresinden gördüklerindir.
Hatıralara dalıp bir an uzaklara bakarken
Akıp giden telefon direklerini
Rutubetli hapishane hücresinin
Soğuk demir parmaklıkları sanırsın.
Kompartman camına yüzün dokununca da
Sevdasını bir kötü söz uğruna terkedip
Sürgüne giden bahtı kara adamı
O camda yanıbaşında görürüsün.

O Kara kışta tren yolu üzerinde
Beli bükülmüş yılgın ve yorgun
Kerpiçten Bir kaç köy evi görürsen.
Bil ki o evlerin hikayesinde hüzün çoktur
Fakat o hüznü çekenlerin dublörü de yoktur
Orada herkes hayatı abartısız yaşar
Penceresinde buzdan şekiller varsa
Birde evin bacası tütmüyorsa
Belki evde yaşayan kimse yoktur.
Geçim derdinden yürekleri buruktur.
Yada hayata tutunmaya mecalleri yoktur.

Birazdan o beklenen hasret treni
Yanaşacak loş ışıklı gara
Burnunun direğini sızlatan
Dönüş yolunda eski bir yara
Peronda bekler mi? acaba
Gözlerinin içi gülerek hasretle sarılan
Korkularını umutlarını paylaşacağın
Seninle her yola gidebilen
Umutlarını yeniden filizlendiren
Gönlünü doldurmaya gelen
Biri umarım karşılar seni yarınlarda