Tren Garı Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Bavuldan Çıkan Deniz

Gece, eski garın tavanında uyudu
rüzgâr rayların arasına serildi
pas, şarkısını demire sürterek söyledi
bekleme salonunun duvarı
gelenlerin değil gitmeye cesareti olanların isimlerini fısıldadı

Elimde kilidi susmuş bir bavul vardı
kumaşı yorgun
köşelerinde yol tozu
etiketi düşmüş
üstünde yalnızca parmak izlerimin ısısı
onu masanın üstüne bıraktım
masanın damarları ürperdi
sanki tahta, kalbinden geçen treni hatırladı

Garın saati tik tak etmedi o gece
zaman yerine solunum yaptı
her nefeste bir peron yanıp söndü
anonslar sustu
yerine denizin kokusu geldi
tuz, lambaya yükseldi
ışık hafifçe boğazıma oturdu

Bavulu açtım
içinden önce bir esinti çıktı
sonra ince bir su çizgisi
ardından geniş bir dalga
bekleme salonunun fayanslarına vurdu
martılar tavan freskleriymiş gibi sessizce döndü
balıklar sırayla geçip cümle kurdu
virgül kadar kıvrılıp kayboldular

Çocukluğum o dalganın içinden yürüdü
ıslak ayak izleri bıraktı taşların üstüne
bir elinde cam bilye
öbür elinde bilet
bilette tarih yoktu
sadece bir soru yazıyordu
adını doğru yere bırakmaya hazır mısın

Cevap veremedim
çünkü sesim suya karışınca
tüm kelimelerimin yüzmeyi bilmediğini anladım
batmadılar da
askıda kaldılar
havayla su arasında ince bir çizgi
gözyaşı ile gülüşün arasındaki kadar ince

O sırada bir görevli yaklaştı
üniforması yoktu
yüzü aynadan yapılmış gibiydi
elinde delgeç değil saz vardı
telleri yokladı
biletimi sormadı
yüreğimin nerede durduğunu sordu
avucumu açtım
içinde küçük bir kıvılcım duruyordu
ne sıcak
ne soğuk
uykudan yeni uyanmış gibi ürkek

Görevli eğildi
kıvılcıma denizden su üfledi
kıvılcım sönmedi
tam tersine büyüyüp kıyı oldu
kıyı olup kum oldu
kum olup harf oldu
harf olup adımın ilk harfine yer açtı

Bavulun kapağındaki astar bir gökyüzüne dönüştü
yıldızlar kendini ağırdan gösterdi
tavanla bavulun içi birbirine karıştı
bekleme salonu yavaşça su aldı
kimse boğulmadı
çünkü herkes özlediği nefesi sonunda bulmuş gibiydi

Garın taşlarında saklanan hikâyeler
ayakkabı izlerimin çevresinde toplanıp konuştu
biri dedi ki
ne kadar tuttun kendini
diğeri dedi ki
beklerken büyüyen gölge en ağır yükmüş meğer
bir ses daha çıktı
sesin kaynağını göremedim
ama sözleri alnıma yazıldı
sen hiç gitmedin
dünya hep geldi

Martılar dönerken tavanın kenarında
bavulun dibinden bir şişe çıktı
içi boş
korkunun kokusunu taşıyordu
korkunun kapağını açtım
içinden bir anahtar sesi geldi
gözle görülmeyen bir ses
yine de kapı kadar gerçek

Anahtar, garın kapısına değil
göğsümün içindeki o küçük odaya uydu
çevirdim
kapı açıldı
içeride sandalyeye bırakılmış bir ceket
cebinin astarında katlanmış bir kağıt
kağıtta tek cümle
renk dışarıda değil
göz bebeğinde çoğalır

Ben o an anladım
renk aramak yerine
gözümü aramam gerektiğini
dışarıda deniz vardı
içeride kıyı
ikisi buluşunca adım kıyıya yazıldı
dalga gelip sildi
ama iz kaldı
silinen yer değil
bende kalan iz gerçeğimi söyledi

Görevli sazını susturdu
garın saati yeniden nefes aldı
anonslar döndü
peron numarası değil
yön söyledi
içeri
dedi
içeriye gidilecek yol
dışarıdan geçer
yürü

Bavulu kapattım
kilit kendiliğinden çalıştı
artık anahtara gerek kalmadı
çünkü kapattığım bavul değil
benden taşan taşkınlıktı
bende açık kalan kapı kendi kendine yerine oturdu

Garın kapısını açtığımda
şehrin kaldırım taşları
denizin dalgaları gibi ritim tuttu
gökyüzü omzuma doğru bir ışıltı bıraktı
sokağın köşesinde bir çocuk
cam bilyesini göğe fırlattı
bilye düşmedi
gözümün içinde yerini buldu

Ve ben yürürken
arkamdan kimse çağırmadı
kimseye kızmadım
kimseyi ikna etmedim
sadece adımı tam yerinde duydum
tam ölçüsünde
bir bardak su kadar berrak
bir dalga çizgisi kadar esnek

Gar sessizliğe döndü
bavul tekrar sıradanlaştı
ama ben sıradan değildim artık
çünkü öğrendim
insan denizi bulunca büyümez
deniz
insanı adının içine geri getirir

Ve bil ki
bu şiir burada bitmiyor
çünkü bavulu kapatsan bile
elinin ısısı bir süre daha kapakta durur
o ısı
yolun devamıdır
yol
senin içinden geçen
ve dışarıyı nihayet renge boyayan ince ışıktır