Travma,İrene / Bana şiirler uçur...

.

.
troya çökerken aklın varlığında
paris sen ölümsüz kalma
bak helene ‘su katıyor canına
topuğundan içti zehri yalnızlık
ve her kral yenilir bir gün

illa yenilgi değildir ölüm...

..
rahmine
ne
düşür
dün
şimdi her deniz ipsiz
mutlaka olmalı gecenin sızı yanı
hüzünsüz kapı kırılmaz
sana söylüyorum ey hayat
çıkar zehrini
al yenilgiyi
travma bozuyor şekli

…
irene gölgen senle
nasıl bir şahittir bu bilirsin
beni kazı suçlu bakışınla
kazı saçlarımı yokluğa
ne iblis bu, kırar gözlerini
masum ölen çocukları unutma
ellerimle büyüttüm
dokunmuyorum ona
bin oyun bir aşk etmez ki

irene kokuları almak
dilin köşesinde zehri
hani bakteri
belki birilerinin kirpiği
bir kaç umut etmez mi

yetmez mi kendini öldürüşlerin
yetmez mi dirilmiş ağzınla
kuş uçurtan yazgının günlüğü kazımak
memesiz kalmaktır yazmamak

bana şiir uçur
bana saat, öğlen sonrası
yaz akşamı, serinlik
su kat körpe ışıktan, yudumla
akıt yüzüme gölgeni
mavi şiirler sağayım

bilmenin ölümleri irene
gözlerine çeper değil mi
hangi ego karanlığa ışık der ki
ak liman ‘gülen bir yüz kadar
su getir aklıma
serinlet bu sessiz öfkeyi, düşün
kaybetme kendini

zehirdir diyor gidenler
güya kutsal kesim senin ki
ölürsün dediler, dilemedim ki
bak ışığım azalıyor
ürkütme şeytanı bana bakıyor

ninnileriyle büyür annenin
usul sarı sıcak koylar
azalırsın birilerini öldürdüğünü sandıkça
gözlerin rüya, daha çocuk
kara bağlama başına, saçından başka
bu yazgı bu kir kaderin değil

tırnak içinde yalnızlığın sesi
gülüp geçme çıban başlarına
ne yaralar bir ceylanı
ucu yağlı kurşundan başka

irene
köz süzgülerinin kayıp çocuğu
akıp git göğe karşı
gözlerinde nem
bilmem kaç derece sıcak
seni senden başka kim ağırlayacak

kurul baş köşene
ölü güller büyütme
sonra ölümde öldü
karaboyalı gözlerinle
yazılmışı gördüm deme
düğümledim ölümü gül iç’te
korumadılar seni biliyorum
bu yüzden düşte gözlerin

herkese ölüm vardı
yeterdi, artmazdı…

29 06 2006