Tram Baba Şiiri - Erkan Arslan

Görünmez bir ışık kol,ruhumu kaplar.
Her soluk alışımda,titrer nefesler.
Himayemde akrebin,bir kolu bağlı.
Bilinmez bir lugatça,öter böçekler.

Bir ışık var odama,yabancı gelir.
Odayı karanlıkla,süslersin süsler.
Bu sükut rengi odam,hüzünlü öksüz,
Her adım,bir basamak,yükselsin sesler.

Bir eski duyudur bu! Eski masaldır.
Terden ipler alnıma,korkup tutunur.
Ten elbise ürküpte,üstümden kaçarken.
''Tram baba tarar''da,''kız çoçuk arar''.

Karanlık aydınlıktan,yana öksüzdür.
Benim kadar yalnızdır ve hüzünsüzdür.
O sesler,bu ses,o duvarda ''tik,tak,tuk''.
Duyarım seslerini,beni gönendir.

Mayıs 2001