Trajik Sonlar Şiiri - İsmail Demirel

Yokluğundan duyduğum şikayeti gözlerine
teslim eder
Allah'ın adaletine sunarım selbim
ki ben şairin oğlu değilim

ölümün kıyısından aldığım selamati
azrailin sol yakasına iliştiriyorum
benden önce seni almasın diye
ve şairlik;
masum bir çocuğun gözlerinden
umudu çalmaktı
ya da sensizlikle kıyasladığım
ecelin kollarında uyumaktı

bütün şiirlerimi evlatlıktan reddediyorum
bizim için açılmış olan papatyaların
göğsünden koptum
kalbinin sıcağında bile ayaz geceler dururken
yokluğunun gölgesinden bile korktum

şimdi geceler en büyük suç ortağım
ve gözlerimde faili meçhul bir cinayet var
karamsarlığıma bakma sen
devam eder bu özlem gözlerinin uzandığı yere kadar