Trajik Bir Aşk Hikayesi - EPİLOG -

her sabah gibi bu sabahta yağmur
acımasız, üstüme üstüme yağıyor
isyanla göğe kaldırdığım ellerim ıslak
saçımdan, sakalımdan çavlanlar düşüyor
cehenneminde yalnızlığın yanıyorum ıslak, ıslak
aklımdan sen geçiyorsun
bir kara bulutun üstüne oturmuşsun
üstüme üstüme yağışı yağmurun bu yüzden
görmek istemiyorum çarmıha gerilmiş gölgemi
gün batımını seyretmeden çöktü buzdağı gibi gece
mevsimlerden kara kıştır
hava cinayet gibi soğuk
.....
seni beklediğim sokağın köşesinde
sabah olur isteksiz,sisler dağılır
yüzünde al bir öfke
buz beyazı bir şaşkınlık içinde
' hala ne bekliyorsun burada, deli misin ne? ' der,
önümden geçip gidersin
donakalmış bu adam sana ne desin?
.....
ölüm değildir insanı korkutan
serseri bir kuşunla pisi pisine vurulmak
ağrına gider adamın
boylu boyunca ıslak, soğuk kaldırımlara uzanmak
dokunur insana
canına kıymak...
.....
bu mevsimi, bu şehrin rüzgarlarını, yağmurlarını
donduran, kavuran kutup ayazlarını bilirsin
sen sevdiğim kadın; bugün
görüp, çözemediğin bir hali öğreneceksin
.....
' bir adam ölmüş köşe başında donarak '
.....
kor ateşlerle yanacak bağrın
gözlerine yaşlar dolacak
boğazında düğümlenecek hıçkırıklar
yanardağ gibi patlayacak haykırışların
' böyle can vermek yazgı değil, intihar ' diyeceksin
...
' sen, ben, biz artık şiirlerde yaşayacağız
tozlu sahnelerinde tiyatroların ölümsüz olacağız
eskiyecek siyah-beyaz fotoğraflarda yaşlanacağız
unutulmaz, hüzünlü aşk şarkılarıyla anılacağız. '

EPİLOG:
Bir edebi yapıtın, bir şiirin sonunda söylenen söz.Son deyiş
Tiyatro da oyun bitiminde seyircilere yöneltilen, oyunu bağlayan konuşma.