Trajedik Çağ Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

TRAJEDİK ÇAĞ
Soğuk havaların yaygın olduğu bir ayda
İnsanların daha soğuk olduğu bir zamandı.
İnsan kavramının
sanmak köküne dayandığı
Sadece sanarak yol yürüyen
yol yordam bilmeyen
Değirmeni bozuk, mayası bozuk
Gülümsemesinde tuzak,
Merhametten uzak
bir varlık yaşamaktaydı bu zamanda.
Evveliyatı bir avuç toprakken
Ebediyettini menfaate büründürüp sanki altından kulelermiş zannı
Yine sanmak!
Sevginin kıymetsiz
Övgünün menfaate sarılı olduğu
yumurtanın kabuğu kadar kıymeti olmayan bir çağdı.
Oysa insan sudan oluşan bir bardaktı.
Neyin nesiydi
Neyin nesine güvenmesiydi
Oysa
Kefen abasıydı.
Kibri cabasıydı.
Kendinden olan aynasıydı
Güzel olacak şeyler başkasına olacağı faydasıydı.
Susmanın delilik olarak tabirlendiği ruhsal olarak hastalığa bulaşmış bir çağdı.
Bedenlerin birer egzotik mavera gibi sanıldığı oysa binlerce varlığın içinde hayat bulduğu turaptı.
Farklıydı oysa
Kimisi Türk'tü kimisi Kürt
Kimisi de Araptı.
trajedik bir çağdı.