Trabzon'a Kar Yağıyordu

Trabzon’a kar yağıyordu
Lapa lapa beyazlar
Kaplıyordu üzerine düşen her şeyin
Caddeleri, yeşilleri, evleri
Bir yorgan misali
Ve ben; üşüyordum…

Trabzon’a kar yağıyordu
Çocuklar…Çocuklar... Çocuklar…
Her biri ateş kırmızısı
Her biri dünyanın vurdum duymazı
Gamsız, kedersiz
Sadece çocuk olmak vardı…

Trabzon’a kar yağıyordu
Bir ben miyim üşüyen?
Bak şurada yaşlı ninem
Onun Ahmet’i, Mehmet’i, Ayşe’si vardı
Onlar da çocuktu,
Onlar da vurdum duymaz
Ev soğuk, oda ayaz,
Ninem odun bulamaz
Bir bendim üşüyen; bir de ninem
Bu soğuk böyle olmaz.

Trabzon’a kar yağıyordu
Bacalar sigarasını daha çok içiyor
Şehrin ciğerleri soluyordu.
İnsanlar evlerine çekiliyor
Yaramazlar camlara doluyor
Kar; yine lekeleri kapatıyordu.

Trabzon’a kar yağıyordu
Garipler, garibanlar
Sığınmışlar; ateşin başındalar
Üşüyorlar belli.
Maceralar anlatıp ısınıyorlar.

Trabzon’a kar yağıyordu
Her yerde boy boy kardan adamlar
Tebessüm yüzlerinden okunuyordu
Ve hiç birisi; ağlamıyordu.

Trabzon’a kar yağıyordu
Bir bendim artık karlar üzerinde yürüyen
Her attığım adımın, bir adım gerisinde
Hayatta ayak izlerim
İçim soğuk, yüreğim donuk
Sen yoktun…
Ve ben; üşüyordum…