Trabzon Şiiri - Hasan Lütfi Ramazanoğlu

Ben bir Trabzonluyum, mevlâmızın kuluyum
Allah’ın kullarına, sevgi ile doluyum

Trabzon halkı merttir, hamuru biraz serttir
Söz konusu vatansa, geri dönen namerttir

Trabzon halkı candır, dört mevsim heyecandır
Din, vatan, bayrak nâmus, burda bedeli candır

Trabzonum yerlidir, sırtı dâim terlidir
Bizi çekemeyenler, muhakkak fenerlidir

Trabzonlu millîdir, biraz sivri dillidir
Vatanperverliğiyle, ezelden tescillidir

Trabzon büyük şehir, Trabzon güzel şehir
Fatihin yâdigârı, Trabzon özel şehir

Trabzon halkı dosttur, bazen coşan lodostur
Fatih, Kanûnî, Yavuz, bilemedin Zağnostur

Trabzon bir limandır, iklimi ılımandır
Ne Rumu ne Pontusu, öz be öz Müslümandır

Kardeşini ezdirmez, karizmayı çizdirmez
Dünya ayağa kalksa, küffârı sevindirmez

Trabzon’da ilim var , âlimlerde hilim var
Fırıldak isteyene, bin bir türlü filim var

Önce din kardeşliği, sonra kan kardeşliği
Öz kardeşi de olsa, affetmez kalleşliği

Ayranın yayığına, bakarım lâyığına
Kimseler bindirmez, imamın kayığına

Trabzon’un uşağı, kesmez köyüyle bağı
Her şehit haberiyle, taşar sabır bardağı

Bu toprağa kan veren, Allâh için can veren
Temiz rûhun şâd olsun, iyi ki varsın Eren

Deresi düzü dağı, yiğitlerin otağı
Eksik olmaz sofradan, lahanası kuymağı

Şehzâdeler ocağı, anaların kucağı
Şerîat gibi keser, Sürmenenin bıçağı

Of ve Sürmenesiyle , kemençenin sesiyle
Bize her yer Tranzon, lazıyla çerkeziyle

Köyüyle yaylasıyla, fındığıyla çayıyla
Huzur şehri Trabzon, yemyeşil doğasıyla

Mısır kurutulur mu, horon unutulur mu
Aç susuz durulur da, hamsisiz durulur mu

Giresun ile Rize, denizden komşu bize
Gümüşhane ve Bayburt, bizden çıkar denize

Söz uzadı bayağı, sonra yersin dayağı
Vakfıkebir ekmeği, Trabzon tereyağı

Fakir ne yazsan azdır, bu bir nâz-u niyâzdır
Trabzonlu âlemde, laz değilse de lazdır.