Trabzon Şiiri - Ali Aslandağ

sen kalbe düşen meçhul bir mutluluk gibisin
mavi gözlerin hayattan geçirir çeler gönlümü
benim yeşili dillere destan hırçın sevgilim
karanlık gecelerde hasretin çürütür ömrümü

sevdalı bir kuşum kanatlanıp uçsam ya
vermezmi yağmurun dudaklarından pare
kalbim özleminden kurumuş bir sardunya
toprağına düşmektir artık bana tek çare

ben değilim sende trabzonum bendeki sensin
şeklindir göze düşen gizemin ruhunda yatar
serserin isterse cemaziyelevvelini öğrensin
senli olamaz semanda süzülen yıldızlar kadar

kıvrım kıvrım gelinlik gibi dalgalanır
o hırçın denizin sahile düşmüş hazinesi
uzak diyarlardan bir ah ile yankılanır
ekmeğinin tadında düş özlemin buruk sesİ

öyle kolay değildir seni tanıyabilmek
tarihe düşüp süzmeli beyinden kalbe
öyle kolay da değildir seni unutabilmek
hayattan şöyle bir geçip girmeli kabre