Yirmi bir kişiydik
yirmi birimiz de memet
kar yağıyordu geceden beri, bir yandan
bir kuşluk vaktinde geçtik usulca Erzincan'dan
gözlerim kerpiç duvarlı sinemayı aradı
yüzlerce cana mezar olan
bir taşın üstüne oturmuş Allah'ı arayan
yapayalnız bir anayı aradı.
bir kuşluk vaktinde geçtik Erzincandan
kar yağıyordu geceden beri, bir yandan
umutsuzluk, mutsuzluk yağıyordu bir yandan
kelepçeliydi her birimizin de iki kolumuz
Erzurum'a doğru uzuyordu yolumuz.
Erzincan, ben seni görmeden sevdim
bir buludum bir yitirdim seni ararken
sonra o karabasan
sen beni sarmadın ölüm seni sararken...
Anımsamaya korktuğum
anımsadıkça görmemek için gözlerimi yumduğum
artık can olmayan canlar doldurmuştu her yanı
gitsin gekri gelmesin
unutulamayan, çıldırtan bir acıydı insanı
çocukluğumda kaldı neyseki o anı
Ne kadar acı çekersek çekelim
ikimizin de yüreğinde dopdolu sevgi
ikmizin de sevgilisi insan.
birbirimize ne kadar çok benziyoruz Erzincan!
Kayıt Tarihi : 15.11.2004 16:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!