Tozpembe Şiiri - Serdar Gündoğdu 2

bilinç akışı
öncelerden süregelen süregidiş
çise,gözyaşı yahut kırağı
gözlem gittikçe zorlaşıyor
nesnelerin işlevi
manası insanların
yahut insanlığın
makas kapanıncaya kadar zaman kazanmak için kendime bir kimlik kazandırıyorum
eskisinden utangaç fakat obur,daha uzun cümleler kurabilen,ritimden uzak,manadan yana
defeden devrik cümlelerin ruha dokunan pis sivriliklerini
haleti ruhiyesi halvetinden yana ruhiyetinin bu kimliğimin
uzaklaş insanlığın diye bağırıyor,uzaklaş insanlığın ne?
arbede var ve istenilen her şey çok uzakta görünüyor
bu dahi görünenin fluluğundan bezmiş,maskelerden sıkılmış bir çığlıkla kenara savruluyor kimliğim
ne seçebildim ne giyebildim ne taşıyabildim ne koklayabildim.
ne yapılması varsa gereken hiçbirini yapamadım.
şimdilerde ise müşteri kılığında siyah bir örtüyle çok dikkat çekmeyecek biçimde yanaşıyorum tezgaha
en yakışıklısını en alımlısını çalıyorum kimliklerin,toz kondurmuyorum façama.
en rastgele gözükecek yere fırlatıyorum hırkayı
en ateşlisinden sevişiyorum
en bilinmezinden değdiriyorum mürekkebi en karmaşığından karıştırıyorum bilinci
ifrat ile tefrit arasını rüzgar estirecek derecede hızlı koşuyorum
ne kadar belirlediysem çizgimi o kadar şaşıyorum
cümlelerimden daha hızlı devriliyorum
gördüğünüz üzre birçok şeyi yapabiliyorum
mana bulmak dışında
"sevdim mi bir kere yürekten severim" ne kadar aptal
sahi,esasında dik duranın mı ağrıyor beli?
neyse ki durmuyorum
yapılacakla yapılmayacağın ayırtı güç
en kulağa hoş gelenini seçiyorum kitapların
en tozpembesini yaşıyorum hayatların.