Tozlu Yalnızlık Şiiri - Dilgüşa Deniz

Bir rüzgar mıydın sen? Şöyle bir esip geçtin... Bir şiir miydin ya da? Saçlarıma mısralarını dizdiren... Bir aşk mıydın yoksa? Çığların ardından kopup gelen... Aşk varlığın acısı değil Yokluğun acısıdır... Ağrısı yabandır.. bilirsin anlatmasam da.. Yüzünü seyre daldım bir akşam Ve dolandım akşamdan sabaha... Ruhumu karartan başımı döndüren Kayıp aşkın özlemini gördüm sende.. Farkettim de, ruhunun yükünü yüreği çekiyordu... İçinde bırakılan izler çok yeniydi Yaşamıştı aşka dair ne varsa Hepsi de dün gibi aklında.. Düşünse de fayda yok artık, Giden,sessiz,boş ömrüne... Temizliğini yitirmiş bedeni, Sığınıyordu kir değmemiş kalbine... O kalp,masum,günahsız.. Yaşadıklarından da olsa gerek, Biraz da ürkek.. Bu acı hayattan hep bir umudu vardı Hayat kanatlarımı küllenmiş aşkına kattı. Yokoluşlarıma çekmiştim onu.. Oysa kaybolmaya hazır mıydı? Yarım kalan yolculuğun aşk yüzlü çocuğu, Kalp yaranı kanatmaktan vazgeç. Acı yüklü tebessümlerinle uykuya daldım.. Kanayan bir yüreğin feryadıdır yazdıklarım.. İşte yine anılar ve yalnızlık Saatse gecenin yarısı Karanlıklardan yıldızlara sığındığım bir gece... Yüreğimi yüreğine yaslayıp, Herşeyimle kendimi açmıştım ona. Gözlerindeki hisler ise muamma... Teni ıssız bir ada gibiydi Yalnız kalıyordum her dokunuşumda... Gözlerimle dokunuyordum.. Mesafelerin engel olamadığı gözlerimle. Suretini belleğime resmettiğim,. Uzaklarda şiirime ait olan sen... Ateş rengi ışık salvasında kaybolan gözleri, Tozlu yalnızlıklarında, Bir dilgüşa aşkı bekler... dilgüşa