Tozlu Raflar Şiiri - Su Eda Gümüş

Aramızda duran kırgınlığı görmezden geliyorum son günlerde. O silinince düşüncelerimden her şey ne kadar güzel…di. Bazen zaman bir kapı açar geçmişte ne varsa en taze haliyle o içine işleyen kokusuyla gelir bir daha yaşarsın o anları o dokunuşları o gülüşleri ayaklarını kesen o rüzgarı. Zaman zaman anılarımız beni ziyaret eder oldu. Gülüşler tekrar takılıyorsa dudaklarıma bu tek sebebi. Görmek istiyorum, o hiç yaşamasaydık dediğim anı anları unutabilecek mi kalbim. Anıların sayfalarını koparmak mümkün mü. Arada bir mektupların geliyor içinden çıkmak tahmin edebildiğin gibi zor, o kargacık burgacık yazınla dolu sayfalarda seni okuyorum. Her zamanki gibisin biraz benim gibi yani. Med cezir e yakalanmış deniz gibiyiz. İçimize sığmayan kelimelerin firarı bu, ulaşmaya ve kavuşmaya çalışıyor bir cümlenin bir parçası olup anlamlı bir yer bulmak istiyor. Yüreğimizin savurduğu kelimeler bu med cezirlere kapılıyor ve en az denizin çaresizliği kadar çaresiz denizin çoşkunluğu kadar hırçın. Dalgalar ayın gölgesine ulaşmaya çalışsa da hiç dokunabildi mi onun o apaydınlık saçlarına. Bir ışık demetinden farklı değil sevdamız. Ayla deniz gibiyiz. İmkansızlık bu sevdanın kaderi. Adını koyduğumuz aşklar çizdi beklide bu sevdanın resmini. Şimdi gidiyorum diyorsun ve ben yine seni yolcu ediyorum bilmem bir daha yolun düşer mi buralara. Gerçe ben sana hiç kal diyemedim ki hiç yine gel dönerim dersen beklerim diyemedim ki. Denizler sığdı içime denizler çırpındı içimde salıveremedim bir damla suyu dur gitme diye. Aramızdaki kırgınlığı gözümden uzak raflara kaldırsam da yaşanmıyor olan bir hayatın eteklerinde tutamazdım seni. bu yüzden affettim gel demedim sana. Senin olduğun her yerden sağanaklardan kaçar gibi kaçıyordum med cezirler çağırdı da beni geldim saçlarının değdiği topraklara.. şimdi yine içinin içimin çığlıklarını duya duya gitme kal diyemiyorum sana. Sahi gitme desem döner miydin yolundan. Bırakırmıydın varlığını hayatımda. Söndürür müydün yaşam ışığını. Bunu senden istemem henüz çok gençsin yaşamadan öl diyemem. Şimdi bir yumruk sıkılı boğazımda ve titriyor gözlerim öylece ufukta kayboluşunu izlemek galiba benim kaderim. Koca bir boşluk senden kalan. Yüreğimi Sen istemesen de elimde olmadan bir melek gibi bırakıyorum ardına. Keşke sana kal diyebilecek nolur gitme diyebilecek bir hayatım olsaydı. Ben hep dürüsttüm inan hiç aldatmadım seni. bir gün neden kanatlarım kırıldı neden uçamadım yanına neden zamanda yaşanacak bir günüm yoktu hepsini öğretecek hayat sana. Bu bir beddua değil bir küçük sıcak nefes dokununca yanağına benim anlatamadığım ne varsa hissedeceksin işte o gece beni affedeceksin. O ana kadar af dilemeyeceğim senden. Benim ki azgın denizlerin elindeki bir sandalın çaresizliği, fırtına diner deme bana fırtınalar zalim olur darmadağın eder geçtiği yerleri. O yüzden sevdalarım hayata atılan tüm çığlıklarım saklı kalbimde. Şimdi sana sakladığım ne varsa başkalarında bulursun inşallah diyorsam bu sana olan sevgimin nişanesidir son kez inan bana. Şimdi gidiyorsun ve yolun açık olsun demek düşüyorsa bana kaderi suçladığım kadar bir suçu da kaldırdığım raflara sakladım bunu da hiç unutma. Bir yanlış anlamadan öteydi yada öyleyse söyleyecek sözlerin olmalıydı ama sen hep sessizliği seçtin. Sessizliğin yeterince şeyi fısıldamıştı keşke bu kadar hoyrat el arasında seninkileri gözlerim görmeseydi. Giderayak kapı arasında bu sitemi de söyledin ya deme, temize çekmek istiyorum seni böyle bir anı kalmasın tozlu raflarda ama sen her zaman ki gibi sessizliğin pelerinine sarılıp şimdi bilinmez bir yolculuğa gözlerini bırakmışsın. Benim bedenen varolduğum topraklarda bir yaşam olsaydı esirgemezdim onu senden şimdi ardına bakmadan git. beraber ektiğimiz sarmaşıklar benim bu dünyadaki yaşamımda tek yoldaşım tek dayanağım ve her şeye rağmen en güzel varlığım olacaklar.