Tozlu Raflar Şiiri - Nilüfer Albayrak

Düşe kalka geldim bu yaşıma,
Hep koştum olmayan bir telaşa.
Unuttum sandım geçmişin izlerini,
Oysa hayat hep hatıratlı bana.

İnsan değişti, kılık değişmedi,
Kalpler kırıldı, yerine gelmedi.
Aynada bakılacak yüz kalmadı,
İçimde koca bir dünya yandı.

Kime güvendiysem yararlandı,
Kime gel dediysem kaçtı.
Kimde mutlu olduysam harcandım,
Yıllar benden çok şey aldı.

Susarak devirdim şimdi gözlerimi,
Harcadıkları sandıkları bir devi.
Yıkılmadan güçlendim yine,
Ve arkamda koca bir kalabalık.

Yalnızlık örüldü duvarlarıma,
İçinde kaybolan umut kırıntıları.
Huysuz, aksi yanlarımı katladım,
Her biri rafta tozlanacak artık.

Ama yıkılmadım, dimdik ayaktayım,
Her düşüşümden güç topladım.
İçimde bir ateş, sönmez hiç,
Hayatın karşısında dimdik durdum.

Gözlerimde yaş değil, bir ayna var,
Geçmişin gölgesini gösterir bana.
Kırık umutlar, hüsran ve acılar,
Hepsi şimdi bir şiir oldu sana.

Düşe kalka geldim, ama yalnız değilim,
Kalabalığın içinde sessiz bir çığlık.
Her darbe, her yara, her kayıp bana öğretti,
Hayatı sevmeyi, dimdik durmayı, aşkla.