Tozlu Kent Şiiri - Seyfettin Aslan

Öyle bir var ol ki,
Bu hüzün kokan İstanbulda,
En acı hissettiğim anda
Bir kuşluk vakti, yağmur ol,
Yağ usul usul, üşüt beni,
Sen yağmurken,
Toprak gibi kokmamak,
Aptallığın ötesindedir.
Hele ki senin uğrunda,
Aptal değil abdal olmak varken.
Abdal olmamak aptallıktır.

Öyle ki bu yıllanmış İstiklal,
Vazgeçmek üzere her şeyden,
Senden, güzelliğinden.
Öyle bir gel ki yeniden,
Sabahları vapurlarla uyanan martılar
En ücraya kaçsınlar güzelliğinden.
İnzivaya çekilsin bütün gök kubbeler.
Çünkü sen, sen gibi gelirsen
Bütün Galata oynar yerinden.
Sonra ne Galata, Galata olabilir,
Ne Süleymaniye, Süleymaniye olabilir yeniden.

Öyle bir gel ki bu yaşlı kente,
Adın yazılsın geçtiğin sokaklara,
Senden uzaklaşmak,
İmkansızın ötesinde olsun.
Kahrolsun bu şehrin kızılötesi kızıl gökleri,
Boğaza bakan çarpık kentleri, gökdelenleri.
Biliriz ki sen gelmez de terk edersen bu tozlu yeri,
Kim bilir, kaç ay bekleriz, kaç zemheri.
İstanbul kahrolur sensizliğinden,
Dayansa da yavaşça yok olur kendiliğinden,
Dillere dolanmış hoş bir ezgi gibi...