Tozlu Hatıralar Sahafı

Tozlu Hatıralar Sahafı

Kaybolur kırağılar şafak sökünce,
Bir meltem okşar yüzümü ince ince.
Savurur puslu mazinin tozlarını,
Hırçın ırmaklar durgun bugün içimde.

Ellerim siper olur donuk yüzüme,
Sadığım kendime verdiğim sözüme.
Atkım çözülür, taşıyamaz hasretini
Uğruna ağıt yakılan bahar güneşi.

Zaman geldi seni arkada bıraktım,
O gündür bilmem ben nasıl hayattayım.
Şimdi düşündükçe kaçar saklanırım,
Tozlar savuran rüzgara sığınırım.

Artık bu şehirde günlerim hep aynı,
Benle seni bağlayan bu son bahardı.
Sahaflar toplarken kuru yaprakları,
Korkularının sebebi sonbahardı.

Benim gönlüm yeraltında bir sahaftı,
Kırgın kitaplar paylaşır kozlarını.
Birer birer düşer kalbimin içine,
Savaşı kaybedenlerin yaprakları.

Tozlu Hatıralar Sahafı'ydı adı,
Bakması zor, hüzne kaptırır insanı.
Bu tozlu raflar andırır sütunları,
Sütunlar ki ruhun kalbe dayanağı.

Her bir sayfa eksildikçe bu raflardan,
Acı bir nara yükseldi uzaklardan.
Kollarını açmış bekliyordu beni,
Tozlu Hatıralar Sahafı rüzgara yenildi.