Tozlu çerçeve Şiiri - Yılmaz Bektaş

Raf tozlanmış Anılar dağılmış
Boş yer yok Eller dolanıyor
Eşya dağınık Etraf da pek tanıdık
An hatıra geliyor Kalp sızlıyor
Unutulup geçmiyor Kafada sorular
Zil uzun çalıyor Anne kısa aranıyor
Eli hep havada Bir şeyler arıyor
Kapı az aralık Uzun iç geçiriyor
İçinden geçiliyor Çocuk geliyor
Pencere çarpıyor Tül uçuyor
Bebek ağlıyor Kedi atlıyor
Sinek avlıyor Top zıplıyor
Toz kalkıyor Adam uyanıyor
Adam uzatmıyor Zaman azalıyor
Çok anlamıyor Az anlatıyor
Hafif sızlanıyor İçi geçiyor
Ocakta demlik Musluk damlıyor
Anı geçiştiriyor Arı vızıldıyor
Oturup kalıyor Kalkamıyor
Zemin kayıyor Ayak diretiyor
Düzeni kuruyor Hayata yürüyor
Kuş kanat çırpıyor Bayrak dalgalanıyor
Göz nemleniyor Ten ıslanıyor
Hayal başlıyor Balık çırpınıyor
Ağa takılmış Örümcek soluyor
Yaz başlıyor Sobalar kalkıyor
Tren geçiyor Öküz bakıyor
Çim sararıyor Domates kızarıyor
Oyun bitiyor Çocuk doymuyor
Soru bitiyor Gerçek görünmüyor
Akşam kararıyor Kalabalık bağırıyor
Gece susuyor Yanıtlar kalıyor
Sabah canlanıyor İçlerin acısı barışıyor
Genç çatışıyor Yaşlı bağışlıyor
İşler açılıyor Yüzler gülüyor
Çözülenler yeniden bağlanıyor
Bağlar sıkıştıkça Buzlar eriyor
Akrep kaçıyor Yel kovalıyor
Sıcak sönüyor Yaz bitiyor
Güller soluyor Güz geliyor
Rüzgar esiyor Bulut doluyor
Yağmur yağıyor Seller akıyor
Eller de yanık, Kumda ayak izi
Yağmur duruyor Sel bitiyor
Kumu gidiyor izi kalıyor...

Yılmaz BEKTAŞ