Toz Pembe Bir Ev Şiiri - Semiha Çelikkol

Toz pembe bir ev kapısı güllerle süslü,çardakta oturmuş elimde fincanım,yüreğimde umutlarım çayımı yudumluyorum...
Mis kokan bir bahar,ağaçlar şenlenmiş kuşlar onlara eşlik etmekte...
Sokakta annesinden kaçan afacan bir çocuk dudaklarımda
tebessüm bakıyorum...
Bisikletli bir kız çocuğu eteği pileli okadar mutlu bir ifade yüzünde bir an o mutluluğu kıskanıyorum...
Yerimden kalkıyorum hole geçiyorum kulaklarıma yavrularımın sesi takılıyor sessizce odalarının kapısından onlara hayran bakıyorum...
O kadar mutlular ki...
Mutfağa gidiyorum ocağın altını kapatıyorum ve masanın yanındaki ahşap sandalyeye oturuyorum...
Elimde sigaram çayımdan son bir yudum alıp salondaki koltuğa kendimi bırakıyorum...
Kalemimi alıyorum yine elime ve yazmaya başlıyorum...
Büyü var sanki bu kalemde yüreğimdekileri okadar güzel döküyorki ve okadar rahatlatıyor..
Toz pembe boyalı evim var benim sadece benim olan..
Anahtarı bende kimsenin beni kovamıyacağı çok güzel bir evim var....
Korkular yaşamadığım hayran gezdiğim evim benim evim..
Huzur içinde yaşadığımız bir evimiz var bizim anahtarı bizde olan bize kimsenin zarar veremiyeceği bir evimiz var...
Çocuklarımla korkusuzca yaşadığım bir evim....
Hayalde olsa bunları düşlemek güzel bir okadarda can yakıcı...
Bir ev var evet ve ben o evde yaşamak zorundayım..
İçimde korkular sabretmek zorundayım...
Bir ev var zifiri kara boyası,içinde acı olan,gözyaşı olan...
Ama yüreğimde toz pembe bir evim var içinde huzuru olan...
Hayelde olsa var....