Bileme Şiiri - Emre Gaviyel

Zamanın hiç geçmediği bir çağdayım,
gencim,
ve gömleğimin üst cebinde
Yunus Emre şiirlerim.
dedeler ocağında
bileniyorum ama
biliyorum
kabul görmüyor hiç bir namazım.

Her tekbir sonrası,
gözüm dalıyor,
seccadedeki karelerin bir bir ile uyumuna.
ve çizgilerin oluşturduğu o yüzler.
iblisler,
meleklerle birliktedir.
ispatım,
seccadelerin üzerindeki,
şekillerde gizli.
ve kabul olmadığını saydığım namazlarda.

Zamanın az biraz ötesinde bir çağdayım.
sokaklar,
bir geometrik desen gözümde.
ben pisagorum ağaçsız medeniyetimde.
binalar ve
direklerin uyumundaki uyumsuzluğu keşfediyorum.
gözümün ince belli bir kadın araması gereken zamanlarımda,
insanları hipotenüs ilan etmişim Allahçada.
Allahça bir dil,
gördüklerimden ve duyduklarımdan öğrendiğim.

sokaklarda bir gurur arıyorum,
bıyıklı,
ellerinde pankartlar,
pankartlarda şiirler,
şiirlerin altında nihal atsız.
ülküye adanmış gençler.
ben eylem arıyorum bedenime,
çünkü bedenim geç kalıyor hep ruhuna.
elimde bir pankart ve bağırıyorum
sağ yanımla.
unutmuşum Allahçayı.

Yüzümün bembeyaz olduğunu,
hissedebildiğim bir zamandayım.
bilmiyorum,
kimler veya kinler mi
öğretti bana bu hisleri ve tanımları,
bilmem hangi kim ve kinler söyledi
kalbin solda olduğunu.
ruhum bir ip bağlamış bedenine ve
gitmiş bin mil öteye.
benim amacım ruhumu,
bedenime yetiştirmek.
ayrılmışım,
Allah diyen ağızlardan,
civarım
hep küfür ancak
huzur buluyorum bu küfürlü civarlarda,
Allahçayı işitmekten.
şimdi pisagorum ve
her şey eşit derecede güzeldir.

Bedenimin, ruhuna yetiştiğini sandığım
zamanlardayım.
sağcılardan,
solculara,
faşistlerden ve liberallere.
ben anlamam,
kaç yüz yada bin akımdan akmış insan böyle.
kaygıyla, ruhuma yetişmeye çabaladığım anlar,
bu sellerden de akmış elbet.
molla dergahlarından,
halk evlerine, ocaklara
gönül eğlendirmeye değil,
gönül bilemeye girilmiş kerhanelere,
güzel fahişelerden,
eylemlere.
şiir yazabilmek için,
deşifre edilen kelimelere.
memleket meselesine.
küfür içinde ağızların,
mezarlıklarda
amin deyişine.

Bir hoş kadınla şarap içiyorum,
ve şaşırmıyorum
kanlı biten sonlara.
hayat,
hep kırmızıdır aslında.
ona uzaktan bakabilenlere
atfedildi
toz ve pembe.

Bir bıçak,
en keskin anında çekilmelidir bileme taşından.
yoksa tozlaşır,
ve yok olur.
bıçaklı bir el bir boyna dayandığında öğrendim,
en keskin bıçak,
bileme taşında toz olandır.
çünkü,
en keskin güç
bilenende değil,
bileyendedir.

2019
7 Şubat / Emre Gaviyel