Toz Duman Şiiri - Ozan Kaymak

Şimdi sessiz her yer,
Dal kıpırdamıyor.
Sevgi oyuncuları görülse de yer yer,
Herkes sus pus,
Kimse konuşmuyor.

Bazılar telaşlı,
Kapatıyorlar kendilerini hücrelere,
Zincirlerini sağlamlıyor bazıları.
Çocuklar şaşkın, meraklı.
Anlayamıyorlar neden bu korku,
Bu tasa, bu kaygı.

Önce bir toz bulutu göründü dağlar arkasında,
Yaklaştıkça büyüdü kaşla göz arasında.
Herkes kapı, pencere arkasında,
Duygular, sevgiyle düşmanlık arasında.
Bir çocuklar tanıyor onu,
Bakışlarından.

Sesini duyan olmadı,
Yazdı sadece,
Onu da anlayan olmadı.
Dediler: 'Hayat geçti ondan.'
Hayat mı ondan, o mu hayattan.

Son kez dağıttı ortalığı birbirine katarak,
Büyüdü içindeki ateş artarak.
Vakti azdı,
Uğrayacağı tek yer vardı,
Diğerleri kuyusunu kazdı.

Geçerken son kez düz ovadan,
Tepede durdu, arkasına baktı bir an,
Her yer toz duman.
Gözler birbirini arıyor kasırga ardından.
Neydi 'aşk' sanılan,
Anladılar ki,
Oyun değilmiş her gün oynanan.