Toz duman insanlık - Garip Çoban

#Kerbela nasıl anlatılamadıysa asırlardır.
Sivas’ta Madımağı nasıl anlatırım suyun gözyaşındaki ateşle.
Bunca acının üstüne, yeni türküler söyleyeceğiz.
Yola yol olan, can’a yoldaş olanlarla dualarımız.
Otuzüç sesin gasp edilmesiydi #Madımak.

Ateşi suskunlukla beslenenler için şems vakti dualarım.
Öyle anlaşılıyordu ki hiç kimse hiçbir zaman demek istediği şeyi söylemiyordu.
Su gibi çukurunda kuruyor insan.
En yabancı şey oldu insanın insana sevgisi.

Mezarını kazan ve yatanı özetleyelim.
Sonra ne anlam taşır, bilmiyorum artık.
Yaşamımdan yirmi dört saat çalanlar insanlığı nasılda katlettiler.
Özlem rastlantımı, takas ediyorum ateşle.
Gözünü kapat ve gör.
Bir acı çekme hali var.
Çığlık çığlığa muhtaç kalır tebessümler.
Yinede insan insanı öldürecek.

Ama ben hep gönül kapısında karanfilim.
Ulaşacağımız birşeydir, her şey yerli yerindeyken.
Ve yaşamın artakalanları arasında.
Var olduğun için, saklan bir sevgiye.
İhtiyacın olan tek şeydir #insan kalmak.
Anlaşılan biz vatan sağolsun demekle yıkılacağız.
Peşine düştüğünde kendini bulanlara dualarım.

Sevmek baki olmaksa, söyleceklerim bu kadar.
Mühürlenmiş zaman, insan insanı katlediyorsa.
Acılar bu dünyanın ölçüleriyle anlatılmaz.
Başkaları mutsuz iken, nasıl mutlu olabiliriz.
Niçin yanımda değilsin diyor otuzüç kabirtaşı.

Dinleyen her zerreye bin bir hitâbım var benim,
Kâinât isminde hiçden bir kitâbım var benim!..
Sevmenin başlangıcında ölüyorsa insanlığımız.
Bazen kendi kendimin elinden kurtulurdum.
İnsan, ırmak suyuna benzer.
Bulandı mı artık onun dibini göremezsin.
buyurdu #Pirim #Mevlana. (Y.ed) (Garip Çoban)