Görünmeyen
karanlık bir hücrenin
kapan kozu olmak;
sanki direncinin senin olduğu
ve olmayacak şeyleri de savuşturduğun için,
her şeyin üstesinden gelmenin beklenmesi gibi...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
çok teşekkürler yağmur. güzellikler dilerim. evet bir bakıma insan gibi, haklısın
Sormak lazım;
bu içinde yaşadığımız evren
böyle mi oluştu, ya da böyle mi oluşmakta?
Bir hayal gibi şu etraf;
gene de mucize değil, çünkü bunun ötesinde.
Yıldızlar doğuyor, ölüyor;
bu evren ne yapıyor, bilinmiyor.
Tıpkı insan gibi .....
kalemine yüreğine sağlık....
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta