Tövbelerin Hası Şiiri - Cihat Şahin

Vasat ömür bitiyor, geçti üçte ikisi,
Nefsim halen gaflette, yanaşmıyor tövbeye.
Kalp içinde turalar, Heva heves tilkisi,
Bir ayağı çukurda, yok niyeti ivmeye!

İmtihandan bi haber, sabit sanır hayatı,
“Elestü”yü unutmuş yok aklında biati,
Ne nimetin şükür’ü, ne ihsanın fiyatı,
Dünya sanki cennettir,”devam”diyor “sevmeye”.

Her tarafta vefatlar, hız kazanıp dururken,
Eşin dostun kapısın, ecel Hergün vururken,
Genç ihtiyar ayırmaz, bunu görüp dururken,
Yanaşmıyor bir türlü, candan tövbe demeye!

Ayna Hergün haykırır; ”yaşlı oldun”diyerek,
“Başın girmiş kefene, akları görmen gerek! ”
“Olamazsın sen asla, bu dünyaya bir direk! ”
“Dikkat sona eriyor, ömür denen sermaye! ”

Lezzet vermez çok nimet, dönmüş sanki nikmete,
Doktor yasak koyuyor, börek tatlı ve ete.
Dilin olmuş abone, onlarca şikâyete,
Demek dünya değilmiş, halk olmaya tek gaye!

Evlat ayal kavgada, miras için ölmeden,
Onlar malı bölecek, kurtlar seni bölmeden.
Yaşıyorsun esefle, cehenneme girmeden,
Ak kefenden başka şey, olamaz sana paye!

Son pişmanlık faydalı, tövbe hemen olursa!
Mazi döner hayır’a, kalp rotayı bulursa.
Zarar kara dönüşür, kul rabbini bilirse,
Zahir olur o zaman, maksud olan hak gaye!

Anladın mı ey nefis, tövbe niçin elzemmiş?
Kula budur yakışan, anane böyle gelmiş!
“Tövbeler tövbesiyse”,has kullara özelmiş!
Acil yönel haslığa, kul haslıkla güzelmiş!