Tövbekâr Şiiri - Taş İskele

Düşünmekten vazgeçmedi deli,
Yalan ve yanlış kapısını çalsa da,
itti sümen altına...

Nerede kalmıştık dedi,
Önceledi akmak kendini,
Elinin tersiyle onu da itti deli,
Dellenmişti,
Nerede kalmıştık dedi...

Çoğullukta dedi deli,
Ne dediğini,
nasıl dediğini dahi bilmedi...

Aynaya baktı deli,
Üzerinde deli gömleği hala duruyordu,
Rol gardrobuna gitti,
Açtı kapağını,
Savurup attığı, yensiz yakasız aşk gömleği buruş buruştu, 
Deli gömleğini çıkarıpta,
giymeyi istemedi.
Sinmedi içine....

Başka ne vardı, şöyle bir göz attı.
İlkel bir mağaralı kıyafeti ilk cezbetti onu.
Olabilirdi.
İnsan ile olmuyordu,
İnsansız da olmuyordu,
Hayat denen bu yalan...

vazgeçti ,
deli gömleğine değişmedi...

Ve bir hırka,
Dervişlik fena değildi,
Deli olmayan, veli olamazdı hem...
Kendine en büyük yalan söyleyip,
Kendini en büyük yalanlara inandıracağı rol bu olmalıydı...
deli gömleğini çıkarmaya değerdi.

Ah çoğul kişiliğim dedi deli,
Ne de çoğuldu özlem...
Ve de özeldi...

Kırılmış aynaydı şimdi,
Kaç parça görüntüsü vardı delinin,
Dervişlik ancak toplardı her bir yanılsamayı,
ve yansımalara odak olabilirdi ancak...

Ah hasret dedi,
kimse değildin,
manileştiğim,
özelinde öldüğüm,
özelimle zehirlediğim,
hiç kimseydin...
hiçliğinde her şeyin kâşifi ve seyyâhı bir deli oldum...

Akmak dedim,
Setler çekildi yüreğinden yüreğime,
seni sana anlatırken beni sana anlatmak zabıt tutmaktı çirkinliğime...

Seni sana anlatmaya ne hacet ey deli,
Saygınlıktan damıttığım sevgine,
indi inecek giyotin,
son sözü sorulmuş mücrimim sanki,

çek al elimdeki dervişlik hırkasını,
en baştan yalanlar çoğul kişiliğim onu.
bana bir gömlek dik deli.
çok emeğin var üzerimde...

Beni tımar etme,
tarumâr eyle...

Sen kimse değil,
Hiçkimsesin...

Sana söyleyip,
kendimin inanacağı öyle çok yalanım var ki...

tövbekâr eyleme beni.