Tövbe sevmem bir daha Şiiri - Kemal Şanver

Bir daha sevmem kimseyi
Azrail alsa da canımı vermem kalbimi
Bir dahamı tövbe sevmem kimseyi
Gece ayaz da titresem de
Buğulu gözlerim den yaşlar aksa da
Zılgıt sesleri arasında azrail gelse de
Yakamozların gece ışık tutsa da
Dolunay kırmızıya boyansa da
Islak tutaklarım dan kanlar gelse de
Sevmem kimseyi bir daha
Mızrak gibi ciğerimi söksen de
Alaca karanlık’ta canımı alsan da
Feryadıma isyanlar eklesen de
Canımın cananı söksen de
Dağları delip alaca şafağın da bekletsen de
Çölde kurumuş bir yılan gibi sürsen de
Okyanusun ortasına atsanda beni
Sevmem kimseyi bir daha
İstanbulun yolarına ateş düşse de
Kadiköyü sel su götürse de
Fırtınalar biç sende önüme
Ölümün soğuk nefesini öflesen de
Kalbime girip közü basan da
Şah damarımı kes sende
Cehennemin kapılarını bir bir açsanda
Sevmem bir daha kimseyi

(Umudum vardı onuda umutsuzluklarım yok ett. Bir de düşlerim vardı düşlerime de su bastı onlarda gitti, şimdi alaca şafağında buğulu gözlerimle seni izliyorum küçüğüm)