Tövbe (Gerçek Hikâye) Şiiri - Mikdat Bal

Hafızdı, memlekette evli barklı birirydi
İnsanları severdi, kalbi henüz diriydi
Kısmette bu da varmış düşmüş gurbet eline
Uçkuru gevşemişti tutmuyordu beline
Unutmuş memleketi yıllar geçti aradan
Kendini de kaybetti şaşırtmasın Yaratan
Anne babası ölmüş, evleri satılmıştı
Hanımı çocukları dışarı atılmıştı
Ona haber verildi bana ne deyip geçti
Sözde çok efkarlanmış o gece fazla içti
Her önüne gelene ağzını bozuyordu
Yaptığı bu azgınlık herkesi üzüyordu
Zaten ona bozuktu bir çoğunun asabı
Yediği dayakların yoktu haddi hesabı
Bir gün imam dedi ki evine bir varalım
Belki bizleri dinler gidelim yalvaralım
Çok hoş karşılamıştı bizi hoşbeş eyledi
Ayıktı o esnada tatlı sözler söyledi
Namaz vakti gelmişti abdest alalım dedik
Ser şu seccadeleri namaz kılalım dedik
Seccadeleri yoktu, bir baddaniye buldu
Kıble ne yönde dedik yüzü sararıp soldu
On yıldır aynı evde ikamet ediyordu
Bize kıble yönünü bilmiyorum diyordu
Dedi bir dakka, hemen aşağıya varayım
Komşum beş vakit kılar ona gidip sorayım
O kadar utanmıştı hüngür hüngür ağladı
Daha biz oradayken bavulunu bağladı
İzine gidiyorum deyip de girdi yola
Öyle bir tövbe etti nasip olmaz her kula