Tövbe Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Bir avuç tuzla eritemezsin ki karlı dağın buzunu,
El açıp dualarda yanmadıkça son pişmanlıklar.
Duanda aşkla pişirdiğin,sevgi tadındaki tuzunu,
Tatmayınca nasıl bilecek,diline tasma takanlar.

Mezarda açan şu renkli gülleri kim koklayacak,
Baharlarda yeşeren rahmetin,sevgisi olmayınca.
Göz pınarlarından süzülen çayda kim boğulacak,
Nefsinde çırpınan şu zavallı arzuların solmayınca.

Dağların zirvesinde eridikçe kaybolan beyazlığı,
Hangi poyraz rüzgarları,yorulmadan sarartacak.
Bir ömre sığdırdığın isyanlarındaki şu kalabalığı,
Hakk'a dua etmeyince söyle,kim nasıl dağıtacak.

Garip canda dolaşan kan gibidir,samimi tövbeler,
Pişmanlıklar dökülür kollardan kuru yaprak misali.
Hazan rüzgarları gibi,estikçe kuru toprağı döverler,
Yalvaran dudaklarda rahmet dolaşır akan kan gibi.