Lokomotif öldürüyor izi, gümüştür iz,
Seriliyor menzile. Yenilip yutulacak gene de.
Koşması boşu boşuna.
Akşam karanlığında güzeldir boğulmuş tarlalar,
Şafak allayıp pullar rençperleri domuzlar gibi,
Hafifçe sallanarak kalın esvaplarında,
Smithfield’in beyaz kuleleri önlerinde,
Düşüncelerinde yağlı butlar ve kan.
Satırların ışıltısında yoktur merhamet,
Fısıldar kasabın giyotini: ”Bu nasıl, bu nasıl? ”
Leğende ayrılır tavşan,
Bebek kafası bertaraf edilmiş, baharatla tahnitli,
Yüzülmüştür posttan ve insanlıktan.
Haydi yiyelim onu Eflatun’un plasentası misali,
Haydi yiyelim onu İsa gibi.
Bunlar önemli olan insanlardı –
Onların değirmi gözleri, dişleri, yüz ekşitmeleri
Şıkırdayan ve çıtırdayan bir çubukta, bir yılan taklidi.
Korkutmalı mıydı beni kobranın başlığı –
Gözündeki yalnızlık, arasından göğün sonsuzca
Kendisini geçirdiği dağların gözü?
Kan sıcağı ve kişiseldir dünya
Diyor şafak, kan kızarıklığıyla.
Son durak yoktur, sadece bavullar var
Ki aynı öz açılır kat kat bir elbise misali
Çıplak ve parlak, ceplerde dolu dolu arzular,
Fikirler ve biletler, kısa devreler ve katlanır aynalar.
Çılgınım ben, seslenir örümcek, sallayarak bir çok kolunu.
Ve gerçekte berbat bir şeydir,
Çoğalmıştır sineklerin gözlerinde.
Mavi çocuklar gibi vızıldarlar
Sonsuzluğun ağlarında,
Bir çok çubuğu olan bir ölüm tarafından
İple bağlanmıştır en sonunda.
(1963)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 28.9.2009 21:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Totem by Sylvia Plath The engine is killing the track, the track is silver, It stretches into the distance. It will be eaten nevertheless. Its running is useless. At nightfall there is the beauty of drowned fields, Dawn gilds the farmers like pigs, Swaying slightly in their thick suits, White towers of Smithfield ahead, Fat haunches and blood on their minds. There is no mercy in the glitter of cleavers, The butcher's guillotine that whispers: 'How's this, how's this? ' In the bowl the hare is aborted, Its baby head out of the way, embalmed in spice, Flayed of fur and humanity. Let us eat it like Plato's afterbirth, Let us eat it like Christ. These are the people that were important- Their round eyes, their teeth, their grimaces On a stick that rattles and clicks, a counterfeit snake. Shall the hood of the cobra appall me- The loneliness of its eye, the eye of the mountains Through which the sky eternally threads itself? The world is blood-hot and personal Dawn says, with its blood-flush. There is no terminus, only suitcases Out of which the same self unfolds like a suit Bald and shiny, with pockets of wishes, Notions and tickets, short circuits and folding mirrors. I am mad, calls the spider, waving its many arms. And in truth it is terrible, Multiplied in the eyes of the flies. They buzz like blue children In nets of the infinite, Roped in at the end by the one Death with its many sticks. (1963)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!