Torunum Zeynep - I Şiiri - Gazi Küçükgiller

Yapıldı hazırlıklar, beklendi O nur tanesi,
Zeynep'in doğumu ile bir hoş oldu hanesi,
Bakımını hemen üstlendi, Anne annesi,
Kanatlandık, uçtuk, gidip-geldik yanına,

Doğunca ağlattı, gülünce ağlatıyor sevinçten,
Hayatımıza bir hayat daha katılıyor,kıvançtan,
Hep oyun, hareket, koşmaca, bazende uyuyor,
Biz O'nu çok seviyoruz, çok mutluyuz dostlar.

Bir süre devam etti bu mutluluk, bu beraberlik,
Sömestr tatilinde, patlak verdi, bir kepazelik,
Dediler,; Zeynep'e başkası yapacak bakıcılık,
Çok üzüldük, demek ki bu kadar imiş mutluluk.

Bizce yapılacak şey, uymaktı Anaya, Babaya,
Bizi bize, Zeynep'i emanet ettiler Hüda'ya,
Çocuğu da teslim ettiler, problemli Nida'ya,
Uyuşsunlar diye, yinede müzahir olduk bebeğe,

Nida'yi görünce kapıda, Anne Annesine sığınması,
Bacaklarına sarılıp, kapıyı yüzüne kapatması,
Hele bizim yanımızda, Zeynep'e sertçe bağırması,
Bardağı taşıran damla oldu, ayağına çağırması.

Demek ki bakıcı çok sert davranıyordu masuma,
Bir seslenmesi ile çocuk dönüşüyordu maymuna,
Bu yüzden kesinlikle son verilmeliydi, bu oyuna,
Kıyamazdık O'na, haliyle hemen uyuldu suyuna.

İlkten bilemezdik, bakıcının çocuğa bakışını,
Haleti ruhiyesine paralel, bir tavır takınışını,
Derhal değiştirmeliydik,bu gidişatın akışını,
Zeynep mutlu oldu, görmeliydiniz o şen bakışını.