Torpil Şiiri - Abbas Paksoy

Adına, nimet’ler saçılır.
Şer’inden, geriye kaçılır.
Sofra’na, ikramlar açılır.
Elbet bir gün, toslarsın torpil.

Bütün iş’lerin, dalavere,
Bu nasıl böyle, alavere,
Bakın, şu yoksul’daki ter'e.
Elbet bir gün, toslarsın torpil.

Aslan’ı, çakal’a boğdurun.
Garibi, yanından kovdurun.
Zengine, el pençe ovdurun.
Elbet bir gün, toslarsın torpil.

Para’lı olur, senin dostlar.
Fakir insan, kapı’dan toslar.
Onca intizar, seni uslar.
Elbet bir gün, toslarsın torpil.

İş’lerimize koyan, sedde.
Rüşvet olmuş, sokak cadde.
Dünya’da olmazsa, ahret’te,
Elbet bir gün, toslarsın torpil.

Paksoy'uma, çile’sin torpil.
Para’lıya, köle’sin torpil.
Sonun kötü, bilesin torpil.
Elbet bir gün, toslarsın torpil.