Torhanaga Şiiri - Ferhat Pektok

İlk sözler devamını getirir
Çok geç söylendik be babam
Hatırlıyorum omzundayım
Lunaparktan dönüyoruz evimize
Şimdinin hesabı dört çocuk iki bilet
İdare etmişiz işte
Mevzu o değil babam
Ben senin omzundayım
Nasıl mutluyum kardeşim sırada
Dolmabahçedeki ağaçlı yol
Olmuş bize karıncanın atları
Çektiğim her nefesin birazı
Talaş kokusu be babam
Çuvallar dolusu özlemek seni
Ihlamura vardığımızda
Yere basmak gibi
Şimdi yokluğun bana

Ağaçlara şekil veren adam
Ne çok gördüm boncuğu
Kucağına atlamak için seni beklerken
Bir keresinde kedin doğum yaptı diye eve gelmediğini anlatır annem hep
Birde iş yerini kapattığında vermek zorunda olduğun köpeğinin
bilmediği evimize geldiğini
Çok küçüktüm ama en büyük hatıralarım

Sonra sonrası bir boşluk
Zor zamanlar
Bir baltaya sap olma sevdası
Bayramdan bayrama el öpmeler
Yitip giden onca zaman
Hep beraber, beraber olamadık

Hatırlayamıyorum sesini kah kendi geliyor kulağıma
Kimi zaman suskunluğunu iki kadeh alırdı
Bir kadehe zaten bulaşmazdın
Başlardın sanki yarım kalmış koyu bir muhabbet gibi
Arada ıslık sesleri
Anlatırdın şifreli
Ve mevzu hep hüzne bağlanırdı
Onca çiceği açtıran adamın küskünlüğü.....

Benden çok okşadığın kedi kucağımda
Soruyorum ona ne anlattı sana diye
Başını avucumun içine bastırıyor
İçim ürperiyor
Babam yok bende bir nasihatın ama
Seni hatırlamak bin nasihat bana
Allah rahmet eylesin
Cennetin çiçekleri çok şanslı
Evet diyemedim sana
Evet senden duymadım da
Şimdi ve daima
Seni çok seviyorum BABA......