Tören Başlıyor Şiiri - Mustafa Nuri Çelebi

ölüm bide aydınlık
onuda yendim sonunda...

aç ama alnı açık bir çocuk
fabrika kapısında
karanlığa doğru bir çığlık
şimdi duyulacak...

ne kadar da ufalmış bedenin
göz yaşıma sığdın sonunda
yoksa güneş
sendemi batıyor geceleri

ben ölürsem anam
'ölüme' toplatmayın çiçekleri
çiçeklerimiz bitmezki...

rüzgar dokunsa
yırtılır canım
keskin sivrili
lacivert kayalarım.....

hasretim kıldan ince
gözlerim yüreğinin ardına düşmüş
şu ayaz gecenin başı boş rüzgarı
tırmandı yine beynime

yavaş yavaş kapandı perde
son birkez gülüyordu hayata
halbiki bilemiyordu nereye gidiyorlardı
güneşe gidiyorlardı...

gidenin ardından analar ağıt yakar
ben ne yapayım bilmiyorum
gelenede ateşler yakılır karanlıklarda

ölüm bide aydınlık
onuda yendim sonunda....

yalnızım martıların kanadında
bir tüğ tanesi...
bazen savaşların ortasında
bir teneke parçası...

bir körün gözleri ile bakıyorum hayata
anamın dizinde ağlıyorum
yarim salmış efkarına
mapusa..
kendisi gelmez yollar kışmıdır
hasret başını eğermiş adamın
mapustan kalkan uzun bir halayım

hatır alın baş düşe yana
kağıt kaleme sarılın...
ahhh bi haykırsam adını
kuşluktaki dağdan
ahhh bi haykırsam
ağzımdaki adında toplanır dünya

ölüm bide aydınlık
onuda yendim sonunda