Töre Ayırdı Bizi Şiiri - Atilla Adsay

Seni seviyorum diyemedim
Utandım bir an nasıl diyebilirdim ki
Ben hiç sevilmedim ki
Durup yüzüne ben seni seviyorum diyeyim
Cesaretim yoktu olamazdı da
Çünkü sevgiyi tanımıyordum.
Ben ana baba sevgisi hiç tatmadım ki
Oğulcuğum yavrucuğum evladım demediler ki
Yetimi kim sevebilir ki
Onunla okulda tanıştık
Ben yetim bir çocuktum
Oysa onun anası ve babası vardı
Evleri bile vardı
Benim ne yerim nede kimsem vardı
Her şeye rağmen beni beğeniyordu
Beni sevdiğini arkadaşlarıma anlatmış
Onu görünce kalp atışlarımın ritmi artardı
Beni bir titreme tutardı
Onunla konuşurken kelimeleri bir araya getiremezdim
Sonraları bana acımadığı bilakis sevdiğini anladım.
Liseyi bitirdik daha fazla okumamıza olanak yoktu
Beni bir korku sarmıştı ki dikenler üzerindeydim
Her an bizi ayırırlar diye tere dut içindeydim
Birlikte anlaştık ben yaşımı büyüttüm askere gittim
Evet, on yedi yaşında asker olmuştum
Her gün dualar ederdim bu durumu komutanıma anlatmıştım
Nihayet teskere almış vatanıma geri dönmüştüm
Ama gelmez olaydım pek fazla zaman geçmemesine rağmen
Tek bir iz bile kalmamıştı ne seven kalmıştı nede bekleyen
Bizim mahalle dediğimiz mekânda yeller esiyordu
Sevdiğim evlenmişti hem de rüyasında bile görmediği biriyle
Buda bizim oraların töresi ve görücü usulü evlilikler işte.
Aşka ihanet insana ihanet sevgiye ihanet yere batsın töreler.