Töre Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

Elli küsür sene geçti aradan,
Hala ah duyarım bir hatıradan.

Aklıma geldikçe o acı yıllar,
Yüreğim burkulur, gözlerim dolar.

Sınıf arkadaşım bir güzel kızdı,
Narindi, şirindi, o bir yıldızdı.

Simsiyah saçları, zeytin gözleri,
Şarkı nağmesiydi, sanki sözleri.

Evinin neşesi, tadı tuzuydu,
Ananın babanın bir tek kızıydı.

On üç gibi yaşı, adı Hatice,
Komşunun oğluna gülmüş gizlice.

Gençler birbirine bakışır durur,
Sevda bir su olmuş, akışır durur.

Komşu oğlu yetim, fakir, kimsesiz,
Tertemiz bir çocuk, efendi, sessiz.

Hatice’si vardı ona güç veren,
Yoksul dünyasına bir sevinç veren.

Dört kardeşle annesine bakacak,
Gündelikle geçiniyorlar ancak.

Beş kardeşin en büyüğü o idi,
Bütün ailenin oydu ümidi.

Hasta babaları veremden gitmiş,
Erimiş, kan kusmuş, ciğeri bitmiş.

Fakirlik, eziklik, bir de yoksulluk,
Gencecik kadına ne zormuş dulluk.

Bizim oralarda bir töre vardı,
Her kız amcasının oğluna yardı.

Amcası kızını töreye verir,
Amca oğlu attan gelin indirir.

Hatice’nin de bir amca oğlu var,
Türlü yalan dolan ahlaksızlıklar.

Hem hırsız, hem arsız, pis pis sırıtır,
Saymaz büyüğünü, bilmez hal hatır.

Yirmi beş yaşında, evlenememiş,
Hatice büyüsün diye beklemiş.

Törelere göre Hatice onun,
Farkında olsa da mal olduğunun.

Amcası da bilir öz yeğenini,
Nasıl versin ona göz bebeğini.

Ama törelere karşı çıkılmaz,
İnsanlar ölür de töre yıkılmaz.

İsyanda Hatice, istemem dedi,
Hain amca oğlu bak ne söyledi;

-Hatice kaderin benim ya senin,
Ya benim olursun ya da kimsenin.

Yalvarmak,ağlamak boşuna ancak,
Ben sarmazsam seni, toprak saracak.

-Var git emmi oğlu, var git yoluna,
Ölürüm de yine yar olmam sana.

Duyulmuş komşuyla dedikodular,
Hatçey’le Hayro’yu nişanladılar.

Ağladı Hatice hergün sessizce,
Komşunun oğluyla kaçtı bir gece.

Amcasının oğlu bekledi durdu,
Zaten kimse ona kız vermiyordu.

Beş yıl sonrasında ansızın bir gün,
Döndü Hatice’ler, biçare üzgün.

Eşinin askerlik zamanı gelmiş,
Kaderin çizdiği dert anı gelmiş.

Bir kızları olmuş adı Ümit’ti,
Bir sabah kocası askere gitti.

Hatice beş aylık yine hamile,
Gitmezdi kimseye çıkmazdı ele.

Bir tek dayanağı kaynanasıydı,
Bir de çakar almaz tabancasıydı.

Anası babası silmişler onu,
Törenin düşmanı bilmişler onu.

Dedikodu ile işledi töre;
Nasıl gezer, Hatçe göz göre göre.

Hayro,hala oğlu,anne ve teyze,
Bir de abla Fatik gelip yüzyüze.

Ağlayıp sızlayıp ah zar ettiler,
Töreyi tutmaya karar ettiler.

Kaynana çalışır, davardı, işti,
O gün çoluk çocuk işe gitmişti.

O zalimler nerden haber aldılar?
Silahlar bıçaklar eve daldılar.

Hatice ilk önce havaya attı,
Sonra tabancası tutukluk yaptı.

İlk önce bir darbe, ardından bıçak,
Yetişti o Hayro, denilen alçak.

Dolandı Hatçe’nin, boynuna zincir,
Diz çöktü zavallı, yalvardı bir bir...

Bana değil, çocuğuma acıyın,
Bakın gebe olduğuma acıyın.

Bir anda üç kadın geldi yetişti,
Bıçaklar Hatçe’nin karnını deşti.

Narin vücudunu tek tek biçtiler,
Avuç avuç al kanını içtiler.

Kesilen kafası toprağa düştü,
Zılgıtlar,sevinçler, Hatçe ölmüştü.

Temizlendi namus töre tutuldu,
Hayro da olmayan onur kurtuldu.

Elli küsür sene geçti aradan,
Hala ah duyarım o hatıradan..