Töre Şiiri - Serkan Karabulut

Bu keşme keş içinde bir fidandı yüreği
Su istemişti güneş demişti
Kara duvar yükseldi yüzüne
Gözyaşı akmıştı yüreğine
Umut demişti

Ergendi uysaldı saftı
Koca dendi köprüleri indirdi
Okumak dedi
Okudu hocadan önce baba
On beşin de körpe fidandı daha
Karşı koyamadı daldı koca yatağına

Dinmedi içindeki sızı
Depreştikçe üstünce koca
Yüreğindeki har
Eşdeğerdi güneş yanığına

Ne baba ocağı vardı
Nede o hanede tütebilecek ocak
Kadındı on beşin de
Çocuktu oysa ruhu bedeni

Bir gece vaktiydi düşündü
Geceden karanlığa yol almaya
Şafak sökmeden çıktı gitti
Bildiğinden emin olmadığı yola

On beşinde yatağına girdiğinde ar bilmeyen
Şimdi namus derdindeydi

Bir hafta sessizlik
Bir hafta bilinmezlik

Ve

On beşinde taze bedeniyle toprakta yatıyor
Ayıbı ayıpla örtülmüş sözde yas tutuluyor
Bu figan yüzlerde yürekte çalkalanıyor
Adına töre deniyor Bu lanet düzenin.

serkan karabulut