Töre Şiiri - Nurseven Atmaca

Körpecikti duyguları, giydirdiler beyaz gelinliği siyahları hediye eder gibi Umutları mezara gömdüler.
Ağlamıştı düğününde; sormadılar neden ağladığını; mutlu olmalıydı ya
onlara göre
İçindeki volkanı bilmiyorlardı; arzularını, yüreğindeki sevgiyi,hayallerini bilmiyorlardı; törelere yenik düşmüştü...
Masum yüreğini mahkum ettiler; Acıyı hüzünü tatmamış masum yüreğine.
Ömür boyu muhabbet cezası kestiler..
Yüreğine kelepçe vurulmuş, çaresiz kürek mahkumları gibi, anahtarı denize attılar.
Gönlüne sevgi damlaları düşmeden yüreğindeki kelepçeyle yaşamayı öğrenmeliydi.hayal kurmak yasaktı

Törpüleniyordu duyguları yüreğini acıtırcasına soluyordu pembe düşleri yavaş....yavaş.... sevmek istiyordu yasakları yok saymak pahasına.
Kurak mevsimlerde susuz kalmış topraklar gibi kurumuş yüreğini,
Bir sabah iki melek doldurdu umut oldular. Hüzünle akan gözyaşları sevinçle doldu taştı...

'İşte sev, oyalan, üzülme' dediler tesellide saklı kalmış günahkar sitemlerle.
Kalbi sevinçle doldu. Dünya güzeli, umut dolu sevgi dolu melekler, gözleri deniz mavisi saçları altın sarısı ikiz kızları olmuştu
Gözüne nur, kalbine ışık olup doldurdular dünyasını, karanlık gündüzlerine güneş oldular. Büyüdüler, serpildiler. Mutluydu onlarla, gülüyordu, 'sevmek buydu' diyordu içinden, dünyanın en kutsal sevgisi anne sevgisini ta yüreğinde taşıyordu. Evet işte sevgi buydu, anneydi,,umut ediyordu, yaşamaktan korkmuyordu artık. Sonra gözlerini denizin lacivertinden çalan, saçlarını meleklerin saçlarından alan üzüm gözlüsü doldurdu dünyasını bir başka baktı güneşe bir başka gördü gökyüzünde yıldızları. Aşk yoktu, hasret yoktu, kurumuştu göz pınarları ağlayamıyordu. göz pınarları kurmuşmuydu ne...
Bir arı çiçeğe konsa kanatlarını çok çırpsa, meleklerini incitir korkusuyla sıkı sıkı sarılırdı meleklerine
Yüreğindeki isyan durulur çığlıklar gecenin ayazına karışır giderdi. Yaşamdaki bu rolü hiç değişmezdi. Sevginin araç olmadığını, gerçek sevginin mutluluğun onun da hakkı olduğunu hiç hesaba katmadan yıllarını heba etmişti.
Gerçek olan sevgiyi bilmeyen yaratıkların aşkı bilmeleri de beklenemezdi.
Aşk neydi? Aşkı yaşamış mıydı? Aşık olmak, şarkı söylemek istiyordu, hasret türkülerine ağlamak istiyordu
Sonbahar yaprağı gibi,savruluyordu hayalleri, soluyordu.
Tutkuları, aşkları, sevdaları varmıydı.?
Umutları vardı Kızları...
Ayaz bir gecenin karanlığı çaresizliğine öfke vurdu

Bir sabah uyandı güneşi gördü turuncuydu. Gülleri gördü sarıydı,kırmızıydı, beyazdı...
Aynaya baktı yüzünde çizgiler, saçlarında aklar. Gençliği yağmurlara rüzgarlara, karışmış, savrulup gitmiş, sevilmeye hasret kalbi kör olmuş. Ne aşk şarkıları, söylemiş ne hasret türkülerine,ağlamış sevmeye sevilmeye
hasret; tükenmişti umutları, solmuştu çiçekleri, kurumuştu tomurcuk gülleri.

Yüreği acıdı, bir of çekti, derinden gözlerinin buğusu doldu taştı.
Gözyaşları, boğazında düğümlendi. '

Önce insan olmalıyım insan....
Sonra yağmur yağarsa yağsın' dedi
Hayatın savaşında yenik, kendi savaşında galip gelmişti. Kelepçelerini kırdı, özgürlük bayrağını semaya çekmişti

'Hürüm! Hürüm' dedi, ama neye yarar?
Nerede umutlarım? Nerede hayallerim? Nerede gençliğim? Ne ağlayacak gözyaşım ne sızlayan bir kalbim ne de.....dedi ve sustu..

Korkuyordu korkusunun ne olduğunu oda bilmiyordu Yalnızlıktan üşümüştü Dem vurdu gözlerine bir filim şeriti geçti gözlerinin önünden ne çok zaman geçmişti eskimişti herşey yama vursa tutarmıydı:? oysa daha bu gün gibi yaşamıştı dünleri.,.Gözlerinde biriken yaşları sildi. Artık ağlamak için bile yaşlı hissediyordu kendini Yine bir of çekti, Of bu sefer yüreğinin derinliklerinden gelen bir 'Of of'. 'Keşke' dedi sessizce, keşke...
kendisi de duymadı keşke dediğini Yorgun kalbin sunduğu sessizliğinden gelen bir ses çınladı kulaklarına “Geri versinler hayallerimi... Geri verin hayallerimi... “ dedi ve sustu. Yüreğindeki çığlık yarasaların çığlıklarına karıştı, Ve gecenin karanlığında bir can daha
kayboldu gitti.....
N.Atmaca