Topuklu Ayakkabılar Şiiri - Nurcan Düzenli

Bir yoldur yürünen, adına hayat dedikleri...
Bazıları en başında düşer bir çukura, bazıları ayağını takar bir taşa.
Ucu neresi bilinmeyen, sonu hep farklı yerlerde biten.
Bazen uzun gelir bıkarsın yürümekten, bazen kısa gelir ayrılırsın bu şehirden hemen.
Yeni doğmuş bir bebektir atılan adımlar, yaşlılığa doğru yürüyen insanlar...
Yeşildir, mavidir, kahverengidir gözler;
Hepsinde hep farklı farklı izler...
Topuklu ayakkabılar süsüydü bazılarının ayaklarında, bazıları topuklarını vurdu toprağa.
Hepsi yürüdü, herkes yürüdü hiç kimse olmaya.
Bazıları bir güldü, onlar hep güldü.
Bazıları yerlerde gezinen bir toz tanesi.
Hepsi devam etti, bazen sürünerek, bazen topuklu ayakkabılarıyla, deri çizmeleriyle yürüyerek.
Ayaklarının üzerinde duranlar vardı, baş üstünde tutulanlar gibi.
Hepsinin adı başkaydı, hepsinin alın yazısı aynı..
Yaşamayı öğrendiler diken üstünde, yaşadılar taşın altında birilerinin elleri...
Hepsi yürüdü...
Kimileri gülerek, kimileri ölerek...