Toprakla Sohbet Şiiri - Aziz Pınar

TOPRAKLA SOHBET

Çok oldu konuşmayalı toprakla
Çocuk yıllarımda sabanla sürerken
Öküz salyalarıyla sulanırdı
Ve alnımdan damlayan terlerle...

Ayaklarım sıcaklığını duyardı
Güz günlerinde yarılırken toprak
Ben ona bakar,o bana bakardı sımsıcak...
Toz kokusu yayılırdı
En mislerinden misti toprak…

Öküzler yorulmazdı bütün gün
Ben yorulur,susar,acıkırdım
Vururken güz güneşi
Kuru rüzgarla bir olup
Çocuk tenimi yakardı…

Kaynaktan doldurulan testideki su...
Kuru soğan,kuru ekmek
Ve susaktaki ekşi ayran...
Daha ne olsun,daha ne olsundu...

Toprakla anlaşırdık nihayetinde
Tohumları sarıp sarmalarken
Fısıldaşırdık kimse duymazdı
Babamın savurduğu buğday taneleriyle...
Benimle toprak arasında sırdaş olurduk...

Birde ortaklar dolaşırdı etrafımızda
Kargalar,kuşlar konup kalkardı...
Solucanlar büzüşürdü arada
Varsa kaçardı yılanlar,kertenkeleler...

Kelebeklerde olurdu
Kanatlarından gelen rüzgarla serinlerdim...

Çok oldu konuşmayalı toprakla çok…
Yıllardır kime anlatır derdini
Ne haldedir şimdi kimbilir
Beni özlüyorum
Oda özlüyormu beni
Derdini anlatacak
Bir dinleyeni varmıdır...