Toprakla Konuşmak Şiiri - Önder Elçi

Ben ölümden yana değilim
Ama bir mezar boyu sessizlik büyür içimde
Anamın yastığında bıraktığım sıcaklıkla
Babama sarılamadan çıktım yola.

Kırlangıçlar dönerken göğe
Ben toprağa eğildim
Ey yoldaş dağlar, ey asi nehirler
Beni de tanıyın artık.

Çünkü
Bir çocuğun avuçlarında unuttum adımı
Ve bir annenin sustuğu yerde
Ben konuştum ölümle.

“Gel,” dedi, “adam gibi gel.”
Korkmadım.
Zaten korkmak,
Ölümün en çok yakıştığı yüzdür.

Yoksul bir mendil gibi sarktı hayat cebimden
Yırtık bir türküdür benim kaderim
Ne çınar kalır ardımda, ne gölge
Ama bil ki
Her gidiş, biraz isyan
Ve her mezar, biraz şiirdir.

Dostlar,
Ben bu dünyadan
Bir çift çorap eksik,
Bir sevda fazla göçtüm.
Bunu paylaş: