Güçlüydü toprak yalnız başına, ıssızlığın, kavurucu güneşin altında bir çöl, suya hasret. Toprak yansa da, kavrulsa da beklerdi bulutunu sevgiyle, sabırla. Bulutundan beklediği, sadece biraz yağmur damlasıydı ve bunu hiç dile getirmedi! bir kez bile. Bulut, toprağın ona ihtiyacı olduğu her an da, ondan başka her yere damlalarını bıraktığının farkında bile değildi. Toprağın iyice kurumaya başladığını, ona can veren ne varsa ölmeye başladığını duyduğu bir gün, fırtınası ve şimşekleriyle beraber bir hışımla, Toprağı aldı karşısına, başladı konuşmaya. O konuştukça daha da kurudu toprak, toprağın ne halde olduğunu hiç umursamadan. Toprak ölüyordu, bulut'u damlalarıyla toprağa can vermek yerine, konuştu konuştu. Toprak tek bir cümle kurmadı, ne söylese boştu. Toprağın hatalarını sıralarken, onun ihtiyaçlarını, nedenlerini görmezden geldi bulut. Toprak onu ne kadar çok sevdiğini söylese de içten içe inanmıyordu bulut. Toprak, bunu anladığında sadece sessizce dinledi dinledi. Yağmur, susuz kalan toprağı serinletmesi gerektiğini unutarak, sulaması gereken diğer topraklara yol almak üzere oradan ayrıldı. Herşeye rağmen, onu ne kadar susuz bıraktığını anlacağını umut ederek, bulutunu yeniden görmek umuduyla beklemeye devam etti.
~oya erzurumlu~
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta