Toprak bekler tohumu,
besler bağrında
bir mevsim boyu.
Karnında yavrusunu taşıyan
anneler misali.
Rahmet iksirini
bekler sabırsızca
kana kana emmek için
bir annenin aksütü gibi.
Büyür de büyür
gece ve gündüz.
Günler ve aylar
geçer üzerinden.
Esen yel
kırsa da dallarını,
kavursa da kızgın güneş
sararmış yapraklarını
yine de gururla taşır meyvelerini.
Secdeye kapanırcasına eğilir yerlere.
Selam verir gelip-geçenlere.
“Alın meyvelerimi,
tadın,tadın doyuncaya dek” der gibi.
Çeşit çeşit, reng-a renk
renklendi yeryüzü.
Toprak ‘ana’ oldu insana
ne de olsa kendi özü.
Ama ya insan!
Ne nankör bir varlık?
Teşekkürü bile esirger Yüce Rabbine
17.11.11
Kayıt Tarihi : 18.11.2011 10:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!