Toprak ve sahip… Şiiri - Mustafa Cilasun

Toprak, arzın döşeği serilmiş yere,
Olmaz bir itirazı, yapılan her şeye,
Çiğnersin, dökersin, hatta gömersin,
Suhulette sabreder, gördüğü her şeye.

Bereket kapısı, tohumların yuvası,
İnsan ki, işte âdemi beşerin mayası,
Kıtaların anası, denizlerin manası,
Hakikatin gerçeği, insanın geleceği.

Güneşin aşkı, ayın sevdası bu toprak,
Dağın odağı, karın, yağmurun yatağı,
Nebatatın membaı, hayvanatın barınağı,
Enaniyet, tekebbür kimliğin de bulunmaz.

Sabrı haldir, ifşayı sevmez, Ona bırakır,
Kâinatın en şereflilerini iftiharla taşır,
Beklenti bulunmaz, şekliyete dalmaz,
Çocuğu kucaklar, asla onlara kızmaz.

Ne kadar önemlidir, bunu itiraf etmeyiz,
Saçarız, pareleriz, günahlarımızı örteriz.
Ondan besleniriz, mekânın da kayboluruz,
İtiraz etmez, gücenmez, tebessümle karşılar.

Hayatın manası, anıların karesi kabirdir,
Kabir ki, bir bilsek için de neleri barındırır,
Bedeni temizler, haşyete düşer, o anı yekler,
İnsan ve can, arzı mekân İsrafil’i bekler…

Ey Rab, biçare olduğumuz malumundu,
Elçiler, nebiler, gönderdin, ihmal edildin,
Eşrefi mahlûkat payesi verdin, taltif ettin.
Zerrelerin sahibiydin, kâinatın hâkimiydin,

Ama azgın bir nefsin sahibi bulunan kullar,
Kulluğumuzu, köleliğimizi her vakit unuttuk.
Sen ki arzı ve arşın sahibi, ne olur bizlerden,
Rahmetini ve merhametini esirgeme lütfen…