Toprak ve insan Şiiri - Fahrettin Dönmez

Bir anda tüm cisimler birbirini akladı
Taşlar eski taş oldu, renkler rengi sakladı

O ne müthiş sesleniş, ne heybetli düşüş bu
Yere, göle bereket; ırmağa, denize su

Yere düşen her damla sessiz sessiz eriyor
Erdikçe büyüyor, büyüdükçe sarıyor

Büyüdükçe sarışta eriyiş tükeniş var
Toprak ummanı yutan, yaşatan bir canavar

Toprakta kaybolan su bir gün gelir dirilir
Yükselir yağmur olur, iner yere serilir

Ne ilk işarettir bu, ne son âfettir bilin
Ey güçlüyüm diyenler: dikilmeyin eğilin!

Eğilin, avuçlayın, öpüp koklayın onu
Toprakla dostluk kurun, gelmeden yolun sonu

Bilin ki, bir şey değil, hiç bir şeyiz hiç bir şey
Halimize ağlardık olsaydık bari bir ney

Uzun sanma bu ömrü, hepsi birkaç mevsimdir
İnsan denilen aciz unutulmuş isimdir

Gün gelir gözlerde fer, dizde derman tükenir
Gün biter; toprak yutar, bil ki beden tükenir

Bedeni terk eden ruh yalnızlığa gömülür
Tekrar birleşene dek sonsuzluğa gömülür

Ey, garip insanoğlu bitmedi daha oyun
Çürüse de bedenin başlangıcıdır sonun

Kurumuş dudağa can toprakta saklanan sır
Düşünene ibrettir bitmek bilmeyen bu tur

Öyleyse garip yolcu, gurbette telâşın ne?
Hep gündelik işlerle savaşın, dalaşın ne?

Öz yurduna yolculuk bu topraktan geçecek
Yağmur damlası gibi bedenini içecek

Zaman kesiksiz çizgi, ömür çizgide kayıp
Mezarlığa uğrayıp almazsan ibret ayıp!