Toprak ve Biz Şiiri - Abdullah Elveren

Umutsuzlar yol alıyor kimsesizliğin sokaklarında
Bir kayıkla geçiyorum dar kaldırımları
Çocukluk kaldırımlarım bunlar
Ne de güzel eskimişler bensiz

Sensizliğimin kıyılarında,
Şimdi bir yaşamın ağacı var parmak uçlarımda
Durgun, rüzgâr esmiyor yamacında
Kökleri ellerin,
Meyvesi gülüşünden besleniyor ağacın.
Kalan son bir yaprağı düşüyor güz mevsiminde

Yağmur çiseliyor kuru toprağa, ellerim kurumuş
Toprak oluyorum
Üstüme iki damla gözyaşın düşüyor
İki çiçek açıyor iki yıl sonra
Yalnız bırakmıyorsun beni
Karışıyoruz birbirimize
İşte şimdi iki kişiyiz

Toprak ve biz.