Toprak Ve Bahar Şiiri - Hidayet Şakalar

Bizim elde Mart yağmuru yağarken,
Değişir bir anda nazı torağın.
Garbi yeli ılık ılık değerken,
Çözülür ovada buzu toprağın.

Açılınca düz ovanın sinesi,
Çamur olur kış ayının kermesi.
Bir düşerse tabiatın Cemresi
Buğulanır bir zaman yüzü toprağın.

Nisan ayı gelip çiğdem çıkarken,
Ağaç meyve verip çiçek dökerken,
Bulutlar çarpışıp şimşek çakarken,
Uyanır içinde hazzı toprağın.

Kararınca kayaların koyağı,
Yosun bağlar kar suyunun yatağı.
Yeşerince “Salavan’ın” eteği,
Artar üstündeki izi toprağın.

Gül kokusu savrulurken havaya,
Göçmen kuşlar çoktan döner yuvaya.
Ceyhan suyu yayıldıkça ovaya,
Geçer bağrındaki sızı toprağın.