Toprak Kokulum Şiiri - İsmet Aci

Sana hasretler topluyorum, ayağımın bastığı yerlerde,
Kimsesizliklerimden beslenen.
Ötelenmiş sığıntılarım,
Yeşeriyor,
Gözyaşımın düştüğü yerlerde.
Hep yalnızlıklarım,
Büyüyor şarklıların mısralarında.
Toprak kokulum.
Gidişlerine akıtılan yaşlarda yeşeren,
Maviliklere,
Bir resim çiziyorum,
Bakışların körleştiği yerlerde,
Toprak kokulum.
O toprağa tutkun başların gece yalnızlıklarında,
Yarattığı aşkın filizleri,
Acılarını içine sindirmiş,
Gülümsüyor her karanlığa,
Toprak kokulum.
Şimdi gitmek zamanıdır buralardan, ne varsa yüreklerde,
Birini bırakmadan koparıp alarak,
Ve hiç yaşanmamış gibi o kara sevdalar,
Yapa yalnız hayata küfretmektir asıl olan yaşamak,
Toprak kokulum.
Geçip, geçip gitmek, arkaya bile bakmadan belki küskünlüğün,
Çizilememiş resmidir.
Kim bilir beklide bir dönüştür eskilerden kalma yerlerde kendine,
Her şeyi adamaktır, hiçbir şeye,
Seyretmektir ay ışığını gece karanlığında,
Ve barışmaktır sevgilinle yeniden, gülümsemek,
Toprak kokulum.

14/03/2012